Wznoszenie kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny rozpoczęto w 1697 r. Autorem projektu świątyni był wrocławski architekt Michał Klein, fundatorem zaś starosta książęcy Adam Borek. Budowę ukończono w 1718 r. Kościół stał się od początku świątynią klasztoru bonifratrów. Zakonnicy ci założyli wkrótce szpital oraz pierwszą w Cieszynie aptekę. Świątynia posiada charakter halowy; ma trójprzęsłową nawę nakrytą kolebkowym sklepieniem z lunetami. Prezbiterium posiada szerokość jednego przęsła i oddzielone jest od nawy murem tęczowym. Podział samej nawy zaakcentowany jest poprzez filary, które połączone są arkadowymi łukami. Fasada kościoła ma charakter typowo neoklasycystyczny o dość oszczędnej ornamentyce. Zaprojektowana została przez Antoniego Jonkisza w 1888 r. Kościelna wieża zwieńczona jest hełmem o namiotowym dachu. Wnętrze posiada charakter barokowy. W ołtarzu głównym z 1734 r., będącym dziełem Jana Lehnerta z Opawy, umieszczony jest obraz Wniebowzięcia Matki Bożej namalowany w 1743 r. przez Ernesta Bayera. W ołtarzu znajdują się także figury św. Elżbiety i św. Jadwigi w otoczeniu aniołów, wykonane przez Antoniego Stanettiego z Cieszyna w r. 1737. Ambona z figurą Michała Archanioła pochodzi z początków XVIII w. Polichromia kościoła - z lat 70-tych w. XX. Do kościoła przylega klasztor wybudowany równocześnie ze świątynią. Bonifratrzy to zakon szpitalny założony w XVI w. przez św. Jana Bożego, zatwierdzony w 1572 r. przez papieża Piusa V. Do Polski bonifratrzy dotarli na początku XVII w. Reguły zakonu wzorowane są na starej regule św. Augustyna. Obok typowych ślubów zakonnych bracia składają także dodatkowy ślub troski o chorych - zwany ślubem szpitalnictwa. Bonifratrzy specjalizują się także w prowadzeniu aptek oraz w ziołolecznictwie.
